Search This Blog
Tuesday, February 02, 2010
Секој ден умирам по малку
Не, не е ниту сказна, ниту ветувачка поезија иако насловот ветува такво нешто. Ова е потресна социјална приказна на Панда Ѓорѓиева која во Неготино живее во лифт. Животот го напишал овој тажен роман. Да е само овој случај, кај е социјалната држава и социјалната правда?!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Blog Archive
-
▼
2010
(239)
-
▼
February
(23)
- Брат брата не рани тешко кој го нема
- ПОСЛЕДЕН ПОЗДРАВ, МАРИЈА ДИМИТРИЈЕВИЌ 1934 – 2010
- По долго и тешко боледување сношти почина мајками ...
- ПАЛИЈАТИВНА НЕГА
- Колку пензионерски домови и детски градинки се изг...
- Зошто се празни кафеаните ?
- „Само вселената и глупоста немаат граници“ – Ајнштајн
- Прочка (прости ми, нека ти е просто) … Поклади
- Ем Кадија, ем Судија …
- Се вози ли во Старата Скопска Чаршија ?! – тажна д...
- Кои се денешните градители ... Родени и остарени в...
- Боцевски опозиционер ?!
- Се напушта ли концептот на рамно оданочување ?
- Триумфирање на власта … Чуму дебата за нешто што е...
- Зошто блогирам - кои се целите на моето блогирање ...
- За вкусевите/невкусовите не се дискутира, но ... с...
- Како мали Ѓокица го замислува центарот на Скопје
- Дали државните службеници може да имаат политички ...
- „Лустрацијата“ на новинарите продолжува – „неприја...
- Уште еден тотално противуставен и противсистемски ...
- Секој ден умирам по малку
- Црвенковски прави јалова коалиција … Ало Црвенковс...
- Интернет представување на МК инстутуции
-
▼
February
(23)
No comments:
Post a Comment