Оф колку реален сон. Само што се пробудив од него и морам да го запишам. Имено:
Познат сум по тоа дека живеам и се облекувам скромно. Никојпт не сум сакал да имам скапи парчиња облека. Не дека не сум немал шанса во животот да си го дозволувам тоа - туку едноставно во моите мисли сум мислел дека треба скромно да се облекувам а дека ми е важно само дали во животот јас некого усреќувам.
Имено во мојот живот тогаш кога бевме млади на вљубената (во случајот со жена ми ) сум знаел доста често да и купувам и скапи поклони од убави парчиња облека и обувку, парфеми. Но, таа тоа толку го сакаше. Имаше вкус и сакаше убаво да се облече. Но самата за себе одбираше (зборувам во минато, бидејки веќе седум години е почината) кога си купуваше облека убави парчиња облека но не скапи - нешто што можеше да си го дозволи. Ке си купеше комплет и така стокмен го чуваше во плакарот на закачалка од блуза/кошула до во тон сукња, марама и некоја џинџурија. Сакаше и чевли и чанти но нив најмалку ги купувапе - веројатно затоа што беа најскапи од женската гардароба и обувки. Обожуваше да се стокми пред да излезе и велеше дека човекот треба да го цени својот изглед и една од девизите и беше “Види га у обуќу - па га пусти у куќу“. Нејсе, многу се радуваше кога бевме помлади а јас тогаш доста патував службено во странство и од дневниците кои ги добивав а скоро никојпат не ги штедев, од остатокот ке и купев неколку сета на облека и кога ке дојдев дома ми правеше модни ревии од тоа што сум и куил. Убави вљубени денови. Тоа исто го правев кога можев и имав и за моите деца. Но за себе секојпат бев шкрт за купување облека. Геџети да, си дозволував - но за облека некако секојпат мислев дека се тоа фрлени пари, да имаш неизносена облека а да купувш нова.
Да се вратам сега на сонот. Влегуваме заедно со женамиво продавница и таа ми помога да одберам прекрасен комплет на одело со се цаком пакум стокмено на мене. На крај сето го зачинивме со убав парфем кој сеуште го осеќам околу мене иако се беше само сон. Јас некако весел, се радувам што е невобичаено за мене. Обично сум намуртен и некако таинствено нерасположен - замислен. Се некако мисла ме мачи, не за мене туку за моите блиски од фамилијата. Потоа раскажувам ех каков убав коплет имам и дома кој пред тоа си го купив.
Чудно колку реален сон. Не знаев дека толку некој се радува кога ке му се купи некоја убава лична работа за него. Веројатно таквите поклони носат верна вљубеност од жените кон оние кои тоа им го овозможуваат - сеедно дали се поклоните од мажот или од љубовникот. Веројатно затоа и децата се најнасмејани кога нешто ним лично им се купува.
Јас лично таква радост на филозофија во тоа да имам нешто лично за мене а да тоа е облека не сум почуствовал, бидејки сум осеќал и мислел дека не се цени човекот по тоа што има на себе туку по тоа што го има - каков квалитет во својата глава и како се однесува кон околината и другите. По скромноста. На пример сум сакал да возам кола бидејки таа е потреба. Но не ми било срам да имам просечна дури и подпросечна кола/автомобил. Па таа е нели само потреба и служи да те однесе некаде на посакуваната дестинација. На истото место ке стигнеш и со мерцедес и со фиќо. Иако не дека сум немал пари да купувам поубави коли секојпат сум имал подпросечна кола/автомобил и тоа најчесто бил постар модел.
Познат сум по тоа дека живеам и се облекувам скромно. Никојпт не сум сакал да имам скапи парчиња облека. Не дека не сум немал шанса во животот да си го дозволувам тоа - туку едноставно во моите мисли сум мислел дека треба скромно да се облекувам а дека ми е важно само дали во животот јас некого усреќувам.
Имено во мојот живот тогаш кога бевме млади на вљубената (во случајот со жена ми ) сум знаел доста често да и купувам и скапи поклони од убави парчиња облека и обувку, парфеми. Но, таа тоа толку го сакаше. Имаше вкус и сакаше убаво да се облече. Но самата за себе одбираше (зборувам во минато, бидејки веќе седум години е почината) кога си купуваше облека убави парчиња облека но не скапи - нешто што можеше да си го дозволи. Ке си купеше комплет и така стокмен го чуваше во плакарот на закачалка од блуза/кошула до во тон сукња, марама и некоја џинџурија. Сакаше и чевли и чанти но нив најмалку ги купувапе - веројатно затоа што беа најскапи од женската гардароба и обувки. Обожуваше да се стокми пред да излезе и велеше дека човекот треба да го цени својот изглед и една од девизите и беше “Види га у обуќу - па га пусти у куќу“. Нејсе, многу се радуваше кога бевме помлади а јас тогаш доста патував службено во странство и од дневниците кои ги добивав а скоро никојпат не ги штедев, од остатокот ке и купев неколку сета на облека и кога ке дојдев дома ми правеше модни ревии од тоа што сум и куил. Убави вљубени денови. Тоа исто го правев кога можев и имав и за моите деца. Но за себе секојпат бев шкрт за купување облека. Геџети да, си дозволував - но за облека некако секојпат мислев дека се тоа фрлени пари, да имаш неизносена облека а да купувш нова.
Да се вратам сега на сонот. Влегуваме заедно со женамиво продавница и таа ми помога да одберам прекрасен комплет на одело со се цаком пакум стокмено на мене. На крај сето го зачинивме со убав парфем кој сеуште го осеќам околу мене иако се беше само сон. Јас некако весел, се радувам што е невобичаено за мене. Обично сум намуртен и некако таинствено нерасположен - замислен. Се некако мисла ме мачи, не за мене туку за моите блиски од фамилијата. Потоа раскажувам ех каков убав коплет имам и дома кој пред тоа си го купив.
Чудно колку реален сон. Не знаев дека толку некој се радува кога ке му се купи некоја убава лична работа за него. Веројатно таквите поклони носат верна вљубеност од жените кон оние кои тоа им го овозможуваат - сеедно дали се поклоните од мажот или од љубовникот. Веројатно затоа и децата се најнасмејани кога нешто ним лично им се купува.
Јас лично таква радост на филозофија во тоа да имам нешто лично за мене а да тоа е облека не сум почуствовал, бидејки сум осеќал и мислел дека не се цени човекот по тоа што има на себе туку по тоа што го има - каков квалитет во својата глава и како се однесува кон околината и другите. По скромноста. На пример сум сакал да возам кола бидејки таа е потреба. Но не ми било срам да имам просечна дури и подпросечна кола/автомобил. Па таа е нели само потреба и служи да те однесе некаде на посакуваната дестинација. На истото место ке стигнеш и со мерцедес и со фиќо. Иако не дека сум немал пари да купувам поубави коли секојпат сум имал подпросечна кола/автомобил и тоа најчесто бил постар модел.
No comments:
Post a Comment