Како не Ви е срам ? ...

Повторно сон. Сите сонуваме, така вели науката - но многу малку од соновите остануваат во меморија во моментот на будење. Јас лично ретко паметам сонови - но во последно време често се случува да се разбудам од кошмарен сон во неможни ситуацции.

Овојпат сум во сон во бараката во која се вратив да живеам. Сонувам дека по крововите на бараките има снајперисти кои пукаат на се живо што ке излезе во нивниот дурбин. Се почудив што меѓу снарперистите беа и некои комшии. Одеднаш сонувам врева напред пред влезот во бараката. Гледам врие од полицајци кои нешто ставаат/вадат од мојата кола. Ги гледам од втори спрат јас стојам на некаков симс (што не постои) и им велам од горе што правите бе луѓе? Едно ситно полицајче небаре дете ми вели: најдовме дрога во твојата кола. Каква дрога бе душо, јас не сум н видел како таа изгледа. Тој влезе во колата и почна да вади зарзават и лубеници и ме прашува твое ли е ова. Вади една мала лубеница од која тече некаква течност. Прашува: твоја ли е лубеницата? Сватив дека во лубеницата ставиле течна дрога (зарем постои и таква). Јас наместо одговор пуштив друга лубеница одозгора над малата и таа паѓајки одозгора ја смачка малата лубеница. Малото “невино“ полицајче извика: видите сака да ме убие. Наеднаш сето оружје од десетиците полицајци се впери во мене. Што велам: зарем ке пукате во мене? Јасно ми беше дека сум наместен. Некако се симнав од симсот и почнав да се качувам по скалите и на полицајците им велам да одам да си ги земам личните докумети и телефоните. Попат ги прашувам обичните полицајци: како не Ви е срам вака да местите обични луѓе? Тие сите молчат и слегаат со рамениците. ...

Кога се пробудив сватив дека колата стои на неможно место, на место каде сега има доградба. Си велам - не не оставаат ни мирно да спиеме со нивните филмови.