Некогаш во историјата за да некој кој имал голема моќ, економка, културна, политичка и воена - за да ја зголеми својата моќ, се одлучувал најпрво воено да ги пороби соседните, за да подоцна ја наметне својата култура и политика и на крај преку собирње на даноци од поробените територии си ја зголеми својата економска моќ. Дури и мали држави како што било Македонското кралство на Александар, со употреба на воено поробување добивал огрони територии ... Заради сево ова историјата на нашава планет е преполна со воени судири. Имаше и две светски војни.
По завршување на втората световна војна големите воени судири изостануваат. Сега веќе не се води војна за да се освои некоја територија. Неколкуте светски економски сили наметнаа нова игра која се нарекува “Меѓународен светски економски поредок“. Со ова не запреа желбите на моќните светски сили да владеат со луѓето кои не се и нивни територии.
Под притисок на мултинационалните компании кои не се врзани за границите на одредени држави се створи систм на економско поробување преку монетарен и кредитен систем кој се води централно од светските моќници, таканаречените мулти национални компании. Се напушти системот печатењето на пари да мора да има покритие во златни резерви и се отиде на систем да Доларот и некои други валути се печатат без златно покритие. Без златно покритие сега се печатат пари во сите национани економии. Почна ерата на поробување преку кредитирање. Се појавија моќни светски гига мултинационални банки кои нема кој да ги контролира, нема Папа над нив. Сето уште повеќе се замути со појавата на берзите и со тргувањето не со реалниот капитал и сопственост, туку со тргување на хартии од вредност од разни типови.
Да не навлегувам во детално разглабање на банкарскиот систем и банкарското работење, не ми е тоа тука целта. Поаѓам само од предтпоставката дека некоја мултинационална банка дава кредит на било кого кој ке даде доволно добра гаранција дека кредитот ке биде вратен, најдобро е по можност ако кредитот е поткрепен со државна гарнција. Имено послабите и помалите држави кои имаат потреба за свежи пари за разни причини, за нова инфраструктура да речеме, заради покривање на други трошоци произлезени од негативните буџетски политики на националните економии каде буџетскиот дефицит се покрива со кредитни аранжани, сеено дали се од ММФ, Светска банка или директно од некоја крупна мултинационална банка. Сите овие кредити се покриваат со државни гаранции дека кредитите ке бидат вратени. Од друга страна парите кои се добиваат како кредит се најчесто испечатени пари и хартии од вредност, значи не се реални пари покриени со златни резерви, особено и додатно затоа што валутите во кои се земаат слободно пловат на берзите и различно секојдневно котираат, паѓаат или растат во взаемен однос ...
Ние, т.е. оние држави кои земаат пари за да го закрпат буѓетскиот дефицит, постепено поради државните гаранции за враќање на кредитите како ке се зголемува долгот ке доаѓаме во ситуации кога оние кои не кредитираат ке ни одредуваат како ке работиме во своите држави, на клучните места во државните апарати како Народна банка на пример ни ставаат контролори. Ако не ги слушаме т.е. ако не ги спроведуваме нивните мерки ни стигнува казна дека чешмата на нови кредити пресушува и доаѓа до гушење на нашата економија. Нема плати за администрацијата, нема пензии ...
Многу често кредитите кои ги добиваме се доделуваат за точно определени проекти каде немаме слобода на трошење на парите, туку парите се влечат по принципот на документиран акредитив (економистие знаат што значи овој поим - но на кратко за неекономистите да појаснам за да земеш одредена транша од кредитна линија мора да поднесеш точно утврдени документи, кои најчесто се поврзани со потписници на оние кои не контролираат ... ). Така однапред сме условени од кого мораме да набавиме опрема на пример, кој контролор мораме да го ангажираме и слични ограничувња со што всушност оној кој ти го дава кредитот диктирано си ја развива својата економија ...
Така постепено постануваме економски робови на оние кои не кредитираат. Ако дојдеме во криза не тераат на пример да ги продаваме златните економски кокошки. Така веќе моравме да ги продадеме некои од нив како на пример телекомот, рафинеријата, Пивара, Цементара, Житолукс или ЕСМ. Сега сме во фаза на давање под концесии на пофрекфентните патни правци и побитните рудни ресурси.
Интересно е за опсервација што овие кредитуори не услвија да направиме реструктуирање на нашата целосна економија. Така во неколку пати моравме да ги затвориме најкрупните еконосмки фирми, во старт 25-те загубари - всушност 25-те најкрупни фирми во Македонија. Продолжувајки понатака во диктираното економско реструктуирање дојдовме во ситуација без работа да останат скоро една третина од вкупно дотогаш вработените.
Интересно е да се посматра како во последно време имаме најголемото задолжување за да се закрпат буџетските дупки. Сето тоа представува непродуктивно трошење кое не ствара нова вредност, додатно тоа сето е кредит.
Затоа нека не не чуди што оние кои ни ги даваат кредитите за нашите огормни буџетски дупки, дозволуваат ние непродуктивно да ги трошиме кредитите. Тие се покриени со наши државни гарнции. Кредиторите кога ке им загусти ке речат ајде продавајте ги електраните на пример ...
Значи сега современите поробувачи немаат потреба да трошат животи во војна. Тие ни даваат кредити, хартии што се викаат пари. Меко ни ја вадат душата. Кога ке дојде време ние на крај ке останеме само посиромашни.
Има и други начини на современо економско поробување а тоа се вадење на прљавите и нееколошки производни процеси и селење во земјите кои под притисок на економска криза примаат вакви прљави и нееколошки производни процеси кои ја трујат, почвата, воздухот и водата ...
По завршување на втората световна војна големите воени судири изостануваат. Сега веќе не се води војна за да се освои некоја територија. Неколкуте светски економски сили наметнаа нова игра која се нарекува “Меѓународен светски економски поредок“. Со ова не запреа желбите на моќните светски сили да владеат со луѓето кои не се и нивни територии.
Под притисок на мултинационалните компании кои не се врзани за границите на одредени држави се створи систм на економско поробување преку монетарен и кредитен систем кој се води централно од светските моќници, таканаречените мулти национални компании. Се напушти системот печатењето на пари да мора да има покритие во златни резерви и се отиде на систем да Доларот и некои други валути се печатат без златно покритие. Без златно покритие сега се печатат пари во сите национани економии. Почна ерата на поробување преку кредитирање. Се појавија моќни светски гига мултинационални банки кои нема кој да ги контролира, нема Папа над нив. Сето уште повеќе се замути со појавата на берзите и со тргувањето не со реалниот капитал и сопственост, туку со тргување на хартии од вредност од разни типови.
Да не навлегувам во детално разглабање на банкарскиот систем и банкарското работење, не ми е тоа тука целта. Поаѓам само од предтпоставката дека некоја мултинационална банка дава кредит на било кого кој ке даде доволно добра гаранција дека кредитот ке биде вратен, најдобро е по можност ако кредитот е поткрепен со државна гарнција. Имено послабите и помалите држави кои имаат потреба за свежи пари за разни причини, за нова инфраструктура да речеме, заради покривање на други трошоци произлезени од негативните буџетски политики на националните економии каде буџетскиот дефицит се покрива со кредитни аранжани, сеено дали се од ММФ, Светска банка или директно од некоја крупна мултинационална банка. Сите овие кредити се покриваат со државни гаранции дека кредитите ке бидат вратени. Од друга страна парите кои се добиваат како кредит се најчесто испечатени пари и хартии од вредност, значи не се реални пари покриени со златни резерви, особено и додатно затоа што валутите во кои се земаат слободно пловат на берзите и различно секојдневно котираат, паѓаат или растат во взаемен однос ...
Ние, т.е. оние држави кои земаат пари за да го закрпат буѓетскиот дефицит, постепено поради државните гаранции за враќање на кредитите како ке се зголемува долгот ке доаѓаме во ситуации кога оние кои не кредитираат ке ни одредуваат како ке работиме во своите држави, на клучните места во државните апарати како Народна банка на пример ни ставаат контролори. Ако не ги слушаме т.е. ако не ги спроведуваме нивните мерки ни стигнува казна дека чешмата на нови кредити пресушува и доаѓа до гушење на нашата економија. Нема плати за администрацијата, нема пензии ...
Многу често кредитите кои ги добиваме се доделуваат за точно определени проекти каде немаме слобода на трошење на парите, туку парите се влечат по принципот на документиран акредитив (економистие знаат што значи овој поим - но на кратко за неекономистите да појаснам за да земеш одредена транша од кредитна линија мора да поднесеш точно утврдени документи, кои најчесто се поврзани со потписници на оние кои не контролираат ... ). Така однапред сме условени од кого мораме да набавиме опрема на пример, кој контролор мораме да го ангажираме и слични ограничувња со што всушност оној кој ти го дава кредитот диктирано си ја развива својата економија ...
Така постепено постануваме економски робови на оние кои не кредитираат. Ако дојдеме во криза не тераат на пример да ги продаваме златните економски кокошки. Така веќе моравме да ги продадеме некои од нив како на пример телекомот, рафинеријата, Пивара, Цементара, Житолукс или ЕСМ. Сега сме во фаза на давање под концесии на пофрекфентните патни правци и побитните рудни ресурси.
Интересно е за опсервација што овие кредитуори не услвија да направиме реструктуирање на нашата целосна економија. Така во неколку пати моравме да ги затвориме најкрупните еконосмки фирми, во старт 25-те загубари - всушност 25-те најкрупни фирми во Македонија. Продолжувајки понатака во диктираното економско реструктуирање дојдовме во ситуација без работа да останат скоро една третина од вкупно дотогаш вработените.
Интересно е да се посматра како во последно време имаме најголемото задолжување за да се закрпат буџетските дупки. Сето тоа представува непродуктивно трошење кое не ствара нова вредност, додатно тоа сето е кредит.
Затоа нека не не чуди што оние кои ни ги даваат кредитите за нашите огормни буџетски дупки, дозволуваат ние непродуктивно да ги трошиме кредитите. Тие се покриени со наши државни гарнции. Кредиторите кога ке им загусти ке речат ајде продавајте ги електраните на пример ...
Значи сега современите поробувачи немаат потреба да трошат животи во војна. Тие ни даваат кредити, хартии што се викаат пари. Меко ни ја вадат душата. Кога ке дојде време ние на крај ке останеме само посиромашни.
Има и други начини на современо економско поробување а тоа се вадење на прљавите и нееколошки производни процеси и селење во земјите кои под притисок на економска криза примаат вакви прљави и нееколошки производни процеси кои ја трујат, почвата, воздухот и водата ...
