Парење/Плодење ... Пар ...

Парење/Плодење ... Пар ...

Во нашиот животински свет ние функционираме како пар. Како крпче и закрпче. Природата или сеедно Господ направил така да во продолжувањето на врстата во животинскиот свет - се укомпонира голем удел на лична среќа и задоволство. Затоа чинот на парење е воедно и многу големо задовоство и потреба.

Пред малку на гранката која ми е веднаш до прозорот на собата (човече несакајки станав воаер ...) присуствував на чин на љубовна игра меѓу две врапчиња. Никојпат до сега не сум видел како водат љубов врапчињата. Женското кое е помало застана на една гранче и чекаше стрпливо, не се помрдна ни лево ни десно. Машкот скокаше наоколу. Во размаци од неколку секунди, секунда две скокаше и на грбот на женското врапче и го оплодуваше. Нивниот чин беше секуда, па пауза од неколку секунди скокајки наоколу, па секунда ... Го повторија тоа точно трипати. Потоа заедно одлетаа некаде ... Скокаики по соседните гранчиња врапчето внимателно погледнуваше наоколу дали има некоја опасност. Но додека беше на грбот на женското врапче не постоеше ништо друго за него во таа секунда. Немаше ништо за него поважно на светот. Ја оплодуваше.

Слично, многу слично е и кај нас луѓето, па и скоро кај сите животински видови. Додека трае периодот на парењето/плодењето нема ништо поважно на светот за тој ПАР. Некое време потоа животот продолжува со други потреби и обврски. Но додека се париме/плодиме ние сме препуштени на тој чин и ништо друго на светот не е поважно во тој момент од тоа ...