Сега имам 63 години. Кога се случи проблемот со името на нашата држава и нација имав 36 години, бев зрел маж со две деца едното пет години едното само што се роди. Социјално и имотно бев згрижен, имав свој стан имав автомобил, одев секоја година на годишен одмор и се грижев за семејството - тоа (семејството) ми беше алфа и омега на мојот живот. Имав сигурна работа но поради транзицијата ја сменив за приватна работа. Приватната фирма ми беше успешна се до оној момент кога настапи военото лудило на нашитое простори. Не се снајдов тогаш, се исплашив за својата безбедност и безбедноста на семејството. Пробав да се иселам од Македонија - но сопргата ме одврати од таа намера бидејки таа сметаше дека тука ни е убаво, имаме се` и не треба да бараме ништо повеќе од животот. Продолжив да се грижам за моето семејство, ги школував децата и имав намера да дадам се за нивното школување - за да тие во својата иднина имаат подобри шанси во нивните животи. Керками која тогаш имаше пет години сега има 32 години, растеше и се школуваше. Јас во тој период осеќав дека информатиката ке биде вносно занимање и финасирав во семејна компјутериизација и неограничен интернет. Тоа значеше дека дома имавме скоро перманентно 4 компјутери и неограничен интернет. Тоа земаше повеќе од една половина на нашиот семејен буџет. Немав разбирање од никога за таквите големи трошоци, тоа не го одобруваше ниту женами која велеше дека се тоа фрлени пари кои ке ни требаат за други потреби. Но јас бев упорен. Осем за компјутеризација вложував пари и за школување на странски јазици. Децата одеа на кусеви, англиски и грчки. Поради курсевите и неограничениот интернет децата кога пораснаа зборуваа и читаа одлично англиски а своите професии ги усмерија во компјутерските вештини и информатиката. Керками заврши информатички факултет и поздипломски студии во информатичката наука во САД. Сега работи тука во Македонија во информатичката струка која е во просек со највисоки финасиски примања. Може да оди било каде во светот и да има солидни примања а и тука не и е лошо. Синот кој беше бебе кога настана проблемот со името сега има 30 години. Тој се насочи во компјутерските вештини и сега е успешен графички дизајнер. Позади себе има веќе скоро деседгодишно искуство во својата професија. Работеше во две фирми во Македонија во својата професија. Имаше своја (ортачка фирма) во истата професија. Три години работеше во Сингапур како графички дизајнер. Се врати од Сингапур и сега повторно е на раскрсница дали да остане тука во Македонија (каде најубаво се осеќа) или да фати пат во некоја друга светска дестинација каде ке работи во својата професија. Во меѓувреме веќе 8 години јас останав без темелоите на моето семејство, ми почина сопругата и жената а самиот остарев.
Што се случуваше во државата ни во овој период на 27 години “стоење во место“ со нерешен проблем со името на нашата држава и името на народот и нацијата. Не се најде “маж“ кој се осмелуваше да го реши проблемот и се чинеше дека тој ке биде вековен проблем. Државата и народот постепено осиромашуваше и заостануваше во својот економски развој во однос на сите комшии и останати земји во светот. Во светот владее ера на глобализација каде нема граници. Народите/луѓето се движат слободно низ светот и секој си наоѓа свое катче каде ке ја обезбедува егзистенцијата и ке формира семејство. Во нашата држава се случуваа поделби и расцепи во сите правци. Национализмот или поточно квазинационализмот царуваше. Со ветувње дека на нашиот народ ке му го сочуваат името и идентитетот поединци станаа апсолутни владари на нашата територија и на самите нас. Тоа тие дебело го наплатија и своите празни џепови ги наполнија со огромен имот и пари, правејки бизнис за себе. Сите тоа го видовме во изминатите години. Секој се бореше за власт, да од позиција на власт си го товари своето магаре.
Проблемот со нашето име стана крупно регионално прашање, кое тлее не 27 години туку 80 години и има корени во балканските војни и поделбата на географска Македонија на 4 дела од кои најголемиот дел (повеќе од половина) го има во владеније грчката држава и народ. За неговото решавање или нерешавање се заинтересираа светските сценаристи кои ги создаваат и демек ги решаваат проблемите. Сега тие решиле да понизувајки не ни дадат шанса да влеземе во светските текови на слободно движење на идеи и народ. Најдоа формула во која демек и двете страни (двете држави) попуштиле во нешто од нивните главни барања “разумен компромис“. Направија така да се реши проблемот во фази каде сите постепено ке сватиме што е поважно, дали еконоската иднина е поважна од националните и идентитетските прашања. Во светот во демократските земји каде и ние припаѓаме за својата судбина одлучува мнозинството и воената реална сила, обидувајки се тоа мнозинство да биде што поголемо.
Имам чуство дека на мнозинството од народот кој живее во нашата држава веќе му е доста од проблемот со нашето име и ке го лапнат колачето и обландата во која е завиткано постепеното решавање на нашето име. Колачето/колачињата и облантите се смислени од светските центри на моќ кои ја водат светската политика. Националистите од Македонија се се помалубројни. Се гледа и по подржувачите на таквите идеи кои јавно излегуваат на македонските улици да ги бранат своите идеи - тие секојневно се се помал број и стануваат малцинство и полека се губитници во политичката моќ. Присетете се дека тие доживеаа катастрофален пораз на последните локални избори. Поголемиот број од нивните водачи и креатори на нивните програми се во судниците каде им се запретени многу години на робијање. Парите кои ги “спечалија“ во грабежот кој го направија ке им ги земат. Нешто ке се врати на народот но поголемиот дел од парите ке им го земат светските полицајци во замена за поблаги казни и можност за егзил во некја од државите кои прифаќаат такви мафијашки структури. Нивните животи полека стануваат пекол.
Во било кои наредни избори овие кои демек се залагаат за решавање на проблемот со името ке бидат големи политички добитници. Единствен кој сега има реална моќ да ги кочи процесите на светските полицајци кои одлучија да го затворот прошањето со нашето име е Претседателот на државата ни. Но сетите се дека тој веќе двапати се предомисли во своите одлуки. Ке се предомисли и третпат и ке се испазари да нема последици во својата идна положба и статус и ке потпише се што ке му наредат светските полицајци.
На крај се се врти околу прите и колачињата. Сетите се дека најубавите жени ги имаат оние кои имаат највеќе пари и моќ а не оние кои се најпаметни и најзгодни.
Што се случуваше во државата ни во овој период на 27 години “стоење во место“ со нерешен проблем со името на нашата држава и името на народот и нацијата. Не се најде “маж“ кој се осмелуваше да го реши проблемот и се чинеше дека тој ке биде вековен проблем. Државата и народот постепено осиромашуваше и заостануваше во својот економски развој во однос на сите комшии и останати земји во светот. Во светот владее ера на глобализација каде нема граници. Народите/луѓето се движат слободно низ светот и секој си наоѓа свое катче каде ке ја обезбедува егзистенцијата и ке формира семејство. Во нашата држава се случуваа поделби и расцепи во сите правци. Национализмот или поточно квазинационализмот царуваше. Со ветувње дека на нашиот народ ке му го сочуваат името и идентитетот поединци станаа апсолутни владари на нашата територија и на самите нас. Тоа тие дебело го наплатија и своите празни џепови ги наполнија со огромен имот и пари, правејки бизнис за себе. Сите тоа го видовме во изминатите години. Секој се бореше за власт, да од позиција на власт си го товари своето магаре.
Проблемот со нашето име стана крупно регионално прашање, кое тлее не 27 години туку 80 години и има корени во балканските војни и поделбата на географска Македонија на 4 дела од кои најголемиот дел (повеќе од половина) го има во владеније грчката држава и народ. За неговото решавање или нерешавање се заинтересираа светските сценаристи кои ги создаваат и демек ги решаваат проблемите. Сега тие решиле да понизувајки не ни дадат шанса да влеземе во светските текови на слободно движење на идеи и народ. Најдоа формула во која демек и двете страни (двете држави) попуштиле во нешто од нивните главни барања “разумен компромис“. Направија така да се реши проблемот во фази каде сите постепено ке сватиме што е поважно, дали еконоската иднина е поважна од националните и идентитетските прашања. Во светот во демократските земји каде и ние припаѓаме за својата судбина одлучува мнозинството и воената реална сила, обидувајки се тоа мнозинство да биде што поголемо.
Имам чуство дека на мнозинството од народот кој живее во нашата држава веќе му е доста од проблемот со нашето име и ке го лапнат колачето и обландата во која е завиткано постепеното решавање на нашето име. Колачето/колачињата и облантите се смислени од светските центри на моќ кои ја водат светската политика. Националистите од Македонија се се помалубројни. Се гледа и по подржувачите на таквите идеи кои јавно излегуваат на македонските улици да ги бранат своите идеи - тие секојневно се се помал број и стануваат малцинство и полека се губитници во политичката моќ. Присетете се дека тие доживеаа катастрофален пораз на последните локални избори. Поголемиот број од нивните водачи и креатори на нивните програми се во судниците каде им се запретени многу години на робијање. Парите кои ги “спечалија“ во грабежот кој го направија ке им ги земат. Нешто ке се врати на народот но поголемиот дел од парите ке им го земат светските полицајци во замена за поблаги казни и можност за егзил во некја од државите кои прифаќаат такви мафијашки структури. Нивните животи полека стануваат пекол.
Во било кои наредни избори овие кои демек се залагаат за решавање на проблемот со името ке бидат големи политички добитници. Единствен кој сега има реална моќ да ги кочи процесите на светските полицајци кои одлучија да го затворот прошањето со нашето име е Претседателот на државата ни. Но сетите се дека тој веќе двапати се предомисли во своите одлуки. Ке се предомисли и третпат и ке се испазари да нема последици во својата идна положба и статус и ке потпише се што ке му наредат светските полицајци.
На крај се се врти околу прите и колачињата. Сетите се дека најубавите жени ги имаат оние кои имаат највеќе пари и моќ а не оние кои се најпаметни и најзгодни.
